_____________________________________________________





کاش می توانستم خودم را بنویسم. خمیره ی نفرین شده ی این "منِ" ویران را، با قلم تار و مار کنم.
سره و ناسره اش را برنوک قلم بیآویزم که عریان شود و از شرم برآید.
کاش می توانستم که این خودِ پنهان شده در درون را برون بیآرم ....


بی هیچ خشمی جیغ بکشم: 


 که این "منِ" منست، که در ویرانه ی "خود" پنهان شده ...










شهرما امروز در جایِ خالی سروصدایِ شادی و سرور چند روزه اش، آرام خوابیده ... بارانِ ملایم برف هایش را با بی اعتنایی از روی زمین می شوید.
درختانِ پُر چراغ و رنگین شهر، در آغوشِ باد، آرام آرام می رقصند و خوانند:
سالی رفت و سالی آمد ...