... رخنه

تلخیِ این لحظه های "بی آبی" را می مکم و در خون ام می ریزم.
تلخ و شوری که به شیرینیِ زندگی  ام  نمی ارزد ...
هراسی از نبودن ندارم...
این بودنِ مردار است که مرا، ذره ذره،  ذوب می کند ..